Barwy kampanii

Do końca wyścigu o miejsca w parlamencie pozostały jeszcze dwa tygodnie. Póki co, niestety jest nudno, bezbarwnie, bez ikry.

Platforma Obywatelska – Tuskobus jeździ po kraju jak w ostatniej kampanii prezydenckiej Komorowski. Są łzy, nerwy, uśmiechy, dowody uwielbienia dla premiera czyli standard. Mamy wprawdzie kiboli stanowiących novum w walce politycznej ale jest to raczej szybko zużywający się element. Politycy partii rządzącej w zasadzie mają małe pole do popisu, bo „koń jaki jest każdy widzi” i tłumaczenie, że „przecież jesteśmy w trakcie” jest chyba najrozsądniejsze. Tusk jest tak pewny swojej wygranej, że może sobie pozwolić na kokieteryjne wypowiedzi typu „jeśli nie wygramy, to nie będziemy tworzyć rządu”.

Prawo i Sprawiedliwość – prezes tradycyjnie łagodnieje w ostatniej fazie przed wyborami a jako „główny opozycjonista” ma nieograniczone pole do krytyki tego co się przez ostatnie cztery lata działo. Spodziewałem się wprawdzie ostrzejszej retoryki ale chyba trzeba sobie powiedzieć jasno – Kaczyńskiemu nie śpieszno do fotela premiera. Nadciąga druga fala kryzysu a wiadomo, że bycie w kontrze jest w takiej sytuacji dużo wygodniejsze. Z tego punktu widzenia nie dziwi mnie także bierna postawa PiSowskich bulterierów. Ani Kurski, ani Brudziński nie dają o sobie znać, Cymański też jest w zasadzie w kampanii bezrobotny …

Polskie Stronnictwo Ludowe – ta partia ma już ciut większy kłopot, nie mylić z Kłopotkiem. Spoty reklamowe co jeden to bardziej kontrowersyjny, prezes Pawlak z nieodłącznym tabletem dwoi się i troi, skacze na spadochronie, uśmiecha się wyluzowany a słupki stoją. Czasy świetności ma ta partia już dawno za sobą ale o dziwo, pierwszy raz w historii „wolnej Polski” dotrwała w koalicji do końca kadencji. Wcześniej wszystkie alianse z PSL kończyły się upadkami rządów i nowymi wyborami. Tusk zapewne z takiego układu najbardziej zadowolony nie był ale dał chłop radę. Na nową kadencję szykuje już wprawdzie inny układ ale parę rzeczy musi się jeszcze wydarzyć.

Sojusz Lewicy Demokratycznej – problem tej formacji jest największy. Nie dość, że pod wodzą Napieralskiego są już chyba ostatnie dni, zostali przetrzebieni lekko z całkiem ciekawych polityków, to jeszcze słupki poparcia lecą im na łeb na szyję. Może nie do końca jest to wina samego „plastikowego Grzesia”, który razi indolencją i głupotą. TVN za punkt honoru przyjął sobie dobicie lidera SLD i prawdę mówiąc wiele starań nie muszą w powodzenie akcji wkładać. W zasadzie oprócz Kalisza i Piekarskiej nie ma teraz wyrazistych postaci w tym ugrupowaniu. Jest jeszcze Olejniczak ale żeby odbudować pozycję lewicy przydałby się ktoś pokroju Kwaśniewskiego lub Millera. Lewica pada również ofiarą pewnej umowy między Tuskiem a Palikotem z zeszłego roku. Jej mechanizm jest mocno zagmatwany i zawoalowany ale puzzle obecnie układają się idealnie. Żeby Palikot mógł zyskać i wejść do sejmu z wynikiem 6-8%, ktoś musi stracić. Dlatego też, to właśnie elektorat lewicowy ma być wykonawcą woli premiera.

Polska Jest Najważniejsza – tej inicjatywy akurat mi szkoda. Wystartowali ostro – mocne nazwiska, klub w parlamencie, stała obecność w mediach, możliwość prezentacji postulatów i programu. Niestety z tym ostatnim było najsłabiej. Niezwykle trudno jest bowiem w Polsce jeszcze kogokolwiek czymś świeżym zaskoczyć. Niestety liderzy tego ugrupowania nie mieli niczego konkretnego do zaproponowania oprócz przyjaźniejszych twarzy niż PiS. W kampanii, już bez swojej liderki-uciekinierki, nie prezentują się ani nazbyt walecznie ani odkrywczo merytorycznie. Paweł Poncyljusz z muchą a'la Janusz Korwin-Mikke wygląda dość karykaturalnie a sondażownie dające im 1-2% poparcia dobijają gwóźdź do trumny tego projektu. Zapewne po 9 października część członków PJN wróci jak niepyszni do macierzy a część niechybnie zasili szeregi Platformy.

Ruch Palikota – to chyba najbardziej zaskakujące notowaniami ugrupowanie tej kampanii. Do niedawna z marginalnym, bliskim błędu statystycznego poparcie ta teraz? W każdym sondażu powyżej progu wyborczego. Czy to za sprawą spotów wyborczych? Raczej nie, bo pierwszy, na którym znany wszystkim skandalista polityczny biega w białych porciętach i zgrzebnej koszulinie z rodziną po łąkach chyba wielu zaskoczył ale nie przekonał, że z wilka stał się owieczką. Drugi spot o „zbyt późno obudzonych” robił chyba jakiś specjalista od nagrywania wesel w Koziej Wólce. Trzeci spot znowu w konwencji sielsko-anielskiej, lirycznie wyszeptany tylko czy nie trąci obłudą? Jeszcze ponad dwa tygodnie temu Palikot śmiał się z Napieralskiego kupującego z córkami szkolne wyprawki a wczoraj co? Januszek z córką Zosią. Następny spot będzie zapewne z Frankiem, bo dlaczego starsza latorośl nie ma zagrać na emocjach wyborców. Wszystko to żałość. Gdyby nie fakt, iż premier z w/w dawno już uzgodnił jak wszystkich wykiwać i zagospodarować posmoleńskie wrzenie w narodzie, to dziś Ruch Palikota szwendał by się w sondażach razem z PJN głęboko pod kreską.

Polska Partia Pracy – Sierpień 80 – populizm, populizm i jeszcze raz populizm ... i jeszcze ustawy śmieciowe. Z takim programem do parlamentu raczej nie wejdą z takimi liderami jak Ziętek i Olszewski również. Wszystkie propozycje powodują obciążenia budżetu ale propozycje jego zasilania są mocno enigmatyczne. Nie ma wątpliwości, że to najsłabsze ogniwo walczące o ławy sejmowe.

Wszystko co wyżej napisałem może już jutro być nie aktualne ale sądząc po tym co działo się do tej pory jest to bardzo mało prawdopodobne.