O Krystynie i Gowinie

          Miałem nadzieję, że dyskusja na temat zalegalizowania związków partnerskich w Polsce, rozpoczęta po raz kolejny w zeszły czwartek, będzie bardziej merytoryczna a mój głos zbędny. Niestety obserwując jej poziom, postanowiłem dorzucić swoich pięć groszy.

          Bardzo chciałbym też, nie pisać nic o posłance Pawłowicz, ale nie mogę. Mężczyzna, zachowujący się w podobny sposób, obrażający masowo i personalnie, powinien najzwyczajniej dostać w mordę. Nie jestem zwolennikiem rękoczynów ale uważam, że jakakolwiek dyskusja z postacią, o zgrozo, pani profesor, najzwyczajniej nie ma sensu. Swoją drogą, jak trzeba być dwulicowym aby jako wieczny, bezdzietny singiel mówić o jałowości innych związków? Wydaje mi się, że „chamska Krystyna”, leczy swoje kompleksy na sejmowej mównicy, rozładowuje frustracje w studiach telewizyjnych i najzwyczajniej szczuje na siebie ludzi podczas organizowanych specjalnie dla niej spotkań. Gdybym chciał być podobny do niej, to bym powiedział, że z braku rozładowania napięć seksualnych w normalny dla ludzi sposób, przyzwyczaiła się do tak podłych erzaców. Ale tego nie powiem, bo jestem kulturalnym człowiekiem.

Ale dość już o niej, bo promować głupoty, zaściankowości i wszelakich fobii nie mam zamiaru.

          Skupię się na sławnym od piątku art.18 Konstytucji RP: „Małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo znajdują się pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej.” Przytoczyłem cytat, ponieważ mam dość duży kłopot z jego interpretacją. W zasadzie nie ja, a większość polityków. Nie jestem konstytucjonalistą, nawet nie prawnikiem ale natura, obdarzyła mnie niestety sporą dociekliwością. Z tego co udało mi się już ustalić, to wszystkie przedstawiane w pierwszym czytaniu projekty miały prowadzić do zalegalizowania „związków partnerskich” a nie „małżeństw homoseksualnych jako związki kobiety z kobietą lub mężczyzny z mężczyzną”. Czy wychodzę teraz na kompletnego idiotę, bo uważam, że to dwa, skrajnie różne pojęcia? Przecież żaden z autorów nie postulował prawnego usankcjonowania „małżeństw jednopłciowych” a jedynie „związków partnerskich”. Co więcej, miały to być rozwiązania również dla heteroseksualnych par, które z jakichś względów nie chcą zawrzeć małżeństwa.

Bardzo chętnie zapoznam się zatem z „ekspertyzą” na którą powoływał się Jarosław Gowin w swoim kuriozalnym, moim zdaniem, sejmowym wystąpieniu. Pomijam już fakt jawnej niesubordynacji wobec premiera, bo to wewnętrzna sprawa Platformy Obywatelskiej i jak sobie teraz Donald Tusk posłanie przygotuje, tak przez najbliższe miesiące będzie sobie z Gowinem na nim leżał. Interesuje mnie bardziej cynizm ministra sprawiedliwości. Jak bowiem można, wypowiadać się tak autorytatywnie, żeby nie powiedzieć autorytarnie w sprawach moralności, mając na koncie tyle niemoralnych, z punktu widzenia religii, zachowań? Jak można rzucać kamieniami, kiedy samemu nie jest się bez winy? W tym momencie chciałbym po raz kolejny zacytować Kochanowskiego ale już to chyba zbyt często ostatnio robiłem. Nie twierdzę, że Gowin jest w tej kadencji wyjątkiem, bo z prawej strony ław sejmowych znajdzie się wielu, którzy mając gęby pełne moralnych nauk, na zapleczu swojej politycznej działalności tapla się „zepsuciu”, „hedonizmie” i „moralnej zgniliźnie”. Mając jednak tak zakłamany elektorat, jaki oni mają, zapewne mogą sobie na takie podwójne życie pozwolić.

          Ci, którzy mówią o „prawicowej dyktaturze” w Polsce mają niestety rację. Najboleśniejsze jednak jest to, że musi upłynąć jeszcze ponad dwa lata, żeby obecny, powiedzmy sobie szczerze, chory układ parlamentarny zmienić. Mam tylko nadzieję, że wyborcy widzą, czują i zapamiętują, kto jest winny tej sytuacji a stojąc przed urną wyborczą, ręka im nie zadrży i rozliczą to towarzystwo.